Het netwerk Kind&NAH wil de kwaliteit van zorg voor kinderen met niet-aangeboren hersenletsel verbeteren. De ambitie is optimale kwaliteit van leven die bijdraagt aan betekenisvolle uitkomsten voor het kind en omgeving, zo dicht mogelijk bij huis. Daaraan werken heel veel mensen mee. In de serie 'Even voorstellen..' stellen een aantal mensen zich voor, delen hun motivatie om deel te nemen aan het netwerk en vertellen op welke wijze zij daar een hele belangrijke bijdrage aan leveren.
Vandaag is het de beurt aan Sandra Linders, sociaal-psychiatrisch verpleegkundige bij SGL
Sandra heeft in haar rijke loopbaan met allerlei doelgroepen gewerkt. De afgelopen twaalf jaar werkte ze met mensen met NAH, daarvoor zat ze in de ouderenzorg. Bij SGL stort ze zich als sociaal-psychiatrisch verpleegkundige ook op NAH, want die doelgroep heeft ze omarmd. SGL behandelde tot voor kort echter geen kinderen met NAH. Dus hoe pak je dat aan? Want Sandra wilde zich voor die groep juist ook sterk maken. “Ik zag al eerder in mijn loopbaan dat kinderen eigenlijk tussen wal en schip vallen. Ik kwam situaties tegen die schreeuwden om zorg maar gewoon niet werden opgepakt. Dat moest anders. Binnen SGL heb ik dan ook aangekaart dat we iets met die groep moesten gaan doen. Gelukkig had ik de steun van mijn leidinggevende die ook de noodzaak zag tot actie.” Gewoon beginnen dus, en gelukkig kon Sandra vrijwel direct aanhaken bij het Netwerk. “Dat was heel fijn. Als je begint zonder ervaring dan heb je kaders nodig en een soort vangnet waar je terecht kunt met vragen. De warmte en kennis die er in het Netwerk zit zijn echt fantastisch om mee te maken. Ik voel me op geen enkel moment bezwaard als ik iets vraag of niet weet. Bovendien zijn de lijntjes kort: als er een kinderpsychiater nodig is, denkt iedereen meteen mee.” Sandra zoekt af en toe nog wel naar houvast, merkt ze. “Vooral bij landelijke themabijeenkomsten duizelt het me nog wel eens. Er komen dan zoveel ideeën voorbij en er wordt zoveel besproken. Dan denk ik achteraf: ‘Hè, wat hebben we nou eigenlijk afgesproken?’. Dat zou beter kunnen.”
Voor instellingen die nog niet met kinderen werken maar wel die stap willen zetten, heeft Sandra een simpel advies: “Beginnen en de uitdaging aangaan! En zien waar je tegenaan loopt. Het Netwerk is er om hulp te bieden. Belangrijk is wel om voor jezelf helder te hebben welke grenzen je hanteert en dat je transparant te werk gaat, niet alleen richting collega’s maar ook richting ouders. En je moet geitenpaadjes willen zoeken, want het zorglandschap is niet altijd even overzichtelijk. Neem alleen de financiering al.”
Volgende week stelt Astrid Otten zich voor!
