Het netwerk Kind&NAH wil de kwaliteit van zorg voor kinderen met niet-aangeboren hersenletsel verbeteren. De ambitie is optimale kwaliteit van leven die bijdraagt aan betekenisvolle uitkomsten voor het kind en omgeving, zo dicht mogelijk bij huis. Daaraan werken heel veel mensen mee. In de serie 'Even voorstellen..' stellen een aantal mensen zich voor, delen hun motivatie om deel te nemen aan het netwerk en vertellen op welke wijze zij daar een hele belangrijke bijdrage aan leveren.
Vandaag is het de beurt aan Martin Beuzel, beleidsmedewerker revalidatie fysiotherapiewetenschappen en sportgeneeskunde UMC Utrecht
“Ik houd me niet zozeer bezig met de inhoud van zorg, maar regel vooral dat processen eromheen goed lopen”, zo beschrijft Martin een deel van zijn werk. Dat komt natuurlijk prima uit bij het opzetten van het Netwerk. “Ik ben er om te zorgen dat alles procesmatig goed verloopt zodat de inhoudelijke mensen hun werk kunnen doen om het Netwerk van brandstof te voorzien.” Het meedenken over het Netwerk heeft voor het UMC Utrecht al een mooie bijvangst opgeleverd, zo zegt Martin. “We waren eigenlijk bezig om aparte teams in te richten voor kinderpsychiatrie en revalidatie maar uiteindelijk is dat één team voor NAH geworden, waarin zowel kinderpsychiaters als revalidatieartsen aan een casus meewerken. Veel van de expertise die het Netwerk vraagt hebben we al in huis. Het is alleen een kwestie van die dingen met elkaar verbinden.”
Als Martin kijkt naar de werking van het Netwerk, pleit hij vooral voor uniformiteit bij doorverwijzing en het delen van informatie. “Laten we dat allemaal op dezelfde manier doen zodat we niet allemaal verschillende eilandjes worden met ieder zijn werkwijze. Ik vind dat dat al heel goed lukt. Het heeft er vooral mee te maken dat we het ons niet kunnen veroorloven om deze doelgroep in de kou te laten staan. De wil om die kinderen te helpen is enorm. En als ik dan aan een overlegtafel zit en we komen er niet uit, dan krabben we ons eens schaamtevol achter de oren en zeggen tegen ons zelf dat dit eigenlijk niet kan. We doen het voor de gezinnen dus we moeten er uit zien te komen. De wil leeft bij iedereen enorm en daar komen tot nu toe dus mooie resultaten uit. Puzzelstukjes vallen langzaam in elkaar.” Daarbij speelt ook een rol dat mensen elkaar leren kennen. “NAH-coaches komen bijvoorbeeld naar de bijeenkomsten in het Prinses Máxima Centrum en leren daar onze zorgverleners kennen. Als je later een keer hulp nodig hebt is het veel gemakkelijker om de telefoon te pakken want je kent iemand al. Omgekeerd leren onze collega’s waarom bijvoorbeeld een aanvraag in de praktijk complexer blijkt dan het in eerste instantie lijkt. Dat kweekt begrip.”
Volgende week stelt Carin de Rooy zich voor!
